Gula graftarkýlið.
En sem betur fer er eitthvað farið að létta til í nefinu því þegar ég kom heim í morgun eftir nætur pössunnina angaði íbúðin af þessum eðalilmi og það var ekki einu sinni kveikt á kertinu. Mmmmm nammi nammi.
Ég fór svo að versla áðan. Rúntaði svolítið, bara svona til að halda upp á það hvað bensínið er ódýrt og kom heim rétt rúmlega fjögur. Ennþá var þessi ilmur, mér finnst svo frábært þegar ilmurinn af kisu er ekki í meirihluta í húsinu mínu.
Alla vega finnst mér þetta alveg rétti tíminn til að kveikja á kertinu. Þar fékk ég skýringu á því hvers vegna lyktin af kertinu var svona megn. Gula graftarkýlið þarna á himninum var búin að vinna af því í allan dag að bræða kertið mitt fallega yfir alla gluggakistuna, eins og grænt hor liðaðist það um sólbekkinn. Ekki að lyktin hafi verið neitt verri fyrir vikið, bara óþarfa sóun á góðu kerti. Nú hallar það ískyggilega mikið út á hægri hliðina, soldið töff!
Sendi bestu kveðjur úr vel lyktandi íbúðinni við Hverafold!