...og það var rétt!

Það var sem ég vissi herra ælupúki stuðlaði að nánum kynnum mínum við herra Gustavberg síðasta sólarhring. Ég veit ekki hvað orsakar það en það virðist vera svoleiðis að ef einhver segir gubbupest í kílómetra radíus í kringum mig þá byrja ég að æla. Taldist til að þetta sé í minnsta kosti þriðja sinn á þessu skólaári sem ég þarf að vera frá vinnu sökum þessarar tegundar pestar!! og geri aðrir ó-óléttir betur! Skildi ég ekki getað sprautu við þessu?

Ég er því búin að liggja undir sæng og telja málningardropana í loftinu, horfa á Friends seríu, drekka kók og skófla í mig hafragraut. Maður fær nefnilega engan séns í þessari tegund pestar! Reglulega þarf að fara og þefa af klósettinu og þá gildir einu hvort eitthvað er í bumbunni til að skila eða ekki. Reynslan hefur kennt mér að betra sé að hafa mat í bumbu en ekki.

Hér með lýkur þessari ógeðfelldu lesningu.